Een rede die zich niet laat schrijven.

Een rede die zich niet laat schrijven,

mijn denken dat weigert te zwijgen

lijkt op een veelkoppig publiek,

maar hun gezant krijgt geen repliek

gemaakt van die kakofonie,

laat zich van zijn apropos nie'

brengen en proclameert prompt

poëzie -en 't geroezemoes verstomt:

"Mijne mensen, hoort één van u

u toespreken in 't hier en nu

en ken de vluchtigheid van 't woord

dat weg is voor u 't hebt gehoord!

Ik neem mijn bolhoed voor u af

om 't oor dat u zoëven gaf

en hopelijk zal blijven lenen

totdat ik voor u ben verdwenen.

Mijn jas hang 'k op, stok zet ik weg

alvoor ik u mijn zegje zeg,

mijn handschoenen leg ik hier neer

en past u op mijn beurs, meneer?

Pardon, maar om mijn zere kuit

trek ik toch ook mijn schoenen uit.

Blootsvoets kan ik wat beter aarden,

en 't past bij een gedicht van waarde.

Mevrouw, mijn blouse, mijn pantalon,

als u die bij u houden kon

en jongeman daar in de hoek,

hier zijn mijn hemd en onderbroek."

De menigte was sprakeloos

en hun gezant, die zweeg een poos,

liep terug naar 't midden van de planken

om buigend zijn publiek te danken.

"Mevrouw, meneer en wat dies meer zij,

vergeef mij da'k mij voor u neervlij

op deze harde plankenvloer,

maar 'k ben 't gewend, zijnde uw hoer.

Ik heb zo lief hoe u mij naait,

mij voor uw puike plannen paait,

mij toont wat Waardig Leven is

tot in onze verdoemenis.

U heer, met grijze snor, gekruld,

u kent de lengte van mijn -duldt

deze massa met zijn air

van flair zo een vocabulair

van één van hen, te weten mij,

als stem van u en jou -en jij

daar achterin, goed uit het zicht,

voldoe ik voor jou aan mijn plicht?

Ziehier mijn aars, 't is niet gewoon,

ik weet het, dat ik u die toon

en dan nog vraag of het u schikt

dat u die één voor één eens likt."

De schrikgezichten van mijn ikken

vertrekken tot behouden blikken,

maar niemand die 'n reactie lijkt

te weten voor waar die naar kijkt.

Wat was de reden van de rede

ook alweer? Ach ja: de zeden.

Een bede om verheldering

van buiten af en binnen in.

"U zwijgt, dans cul, maar 'k smeek, sta op,

steek dan uw tongen uit en stop -

u weet hoe, 'k deed het vaker voor.

O, niet? Laat mij nu dan opstaan en hoor:

"Eén van ons is het.

De verrader,

de zondaar,

huichelaar!

Eén van ons!

Eén van ons doet het.

De wandaad,

de misstap,

moordenaar!

Eén van ons!

Maar zwijg maar.

Eén van ons is het.

De verleider,

de veinzer,

bemiddelaar.

Eén van ons.

Maar zwijg maar.

Eén van ons is het.

De hoeder,

aartsvader,

oermoeder.

Eén van ons.

Eén van ons zegt het.

Als ons.

Als ons antwoord

aan die ander.

Eén als ons.

Laat het mij zijn.""

Zwijg en staar.

pepé: lettermenger.