little bird.

silence, what is silence?

can 't be heard

thrOugh the whistling

Of a little bird?

"lethal little bird rOckets" [sOurce Of pic unknOwn]

pepé: lettermenger.

bijzinnen.

hey,

stOOr ik,

want ik

kwam all1

vragen Of je

wat suiker

vOOr me had

en was gelijk

even benieuwd

Of je examen

was dOOrgegaan,

Omdat ik

Op het nieuws

hOOrde van

de explOsie in

je schOOlgebOuw,

maar

ik kan niet

blijven hangen,

want ik heb

tarik in huis,

net in deze

dure maand,

zul je altijd zien,

Omdat hij

weer Op straat

staat, aan de cOke

en die tOestanden,

je kent de verhalen,

dus

Of je

misschien

wat suiker

vOOr me had.

pepé: lettermenger.

in (r)O(Ok).

dat ritueel,

de cOncentratie

bij het bOuwen

van een jOint,

het (ver/ge)niet(ig)ende

vuur, een meditatie,

bOuwsel OprOkend

in (r)O(Ok).

pepé: lettermenger.

aan het wOOrd.

baart een christelijke

gemeenschap van dOping,

vOrmsel der vader,

zOOn, één heilige geest, twee

handen gewassen, een

lamgOtspe, claimend

dat het wegneemt

de zOnden der wereld,

maar vader, waren

wij destijds uw wOOrd

niet gehOOrzaam,

zelfs tOen wij midden

in een dienst niets

gelOOfwaardiger vOnden

dan Opstaan, weglOpen,

uw wOning gekraakt

en was u niet niet daar?

Omzwervende Ontcultiveerde

inbOOrlingen, geketende

kapitaalkOlOnialismeslaven

waren wij, uitgehOereerde

gediplOmeerden van pOOiertje staat,

met kOrting geplaatst

Op de markt vOOr eenieder die

Ons maar wilde cOnsumeren,

 de paus verlaten nOg

genaaid in alle staten.

kan iets wat beschaafd is

OOit nOg Ontschaven?

land van mazenazers

calOrieëncalculatOrs

vleesgewOrden lObbyvibratOrs

rijk van vrijheidssplijterij

aan 'n verbale schijterij, wij

nazifascinatienatie van

OedipuspatriOtten

wijzen wij zijn wijzen

van wijzen verscheiden één

O rijk van wij

O rijk in mij!

vader, u OOit tOegewijd,

was u tOen OOk mij,

vader, uit uw zaad gemaakt

behOOrd' uw zaad OOk mij

tOe vader staat Op mOeder aarde

Ons skelet, Ons fundament?

van Ons was ik het, mijn paus,

Ouderlijk bezag ik mijn kind

vanuit Onz' gekraakte staat van (wel)zijn,

van Ons allen ik, want ik is OOk wij.

wij kiezen (g)een leider

en (neg)eren Ons zwijgen,

wij spreken met (g)één stem

wij veinzijn een ik,

wij zijn een ik-wei

een wij 'k ik lijk Op een wijk

Op een lijk wijk Op lijkwijk

lijk ik eigenlijk Op mij

Of wijk ik (On)behOOrlijk af

van Ons spOOr OnsspOOrd

dringt er enigszins

iets dOOr Ons dOOr Ons dOOr -

wie is hier sOwiesO

aan het wOOrd?

pepé: lettermenger.

eens.

Om ennenOf

in stilte

is nOg nOOit

een OOrlOg

begOnnen

(eens is het de

eerste keer(?)).

pepé: lettermenger.

hOOp.

hOOp,

de halm waarnaar

je j'hand uitsteekt,

Onwetend

Of die j'hOudt -

Of breekt.

pepé: lettermenger.

steen.

een steen vastpakken.

de steen verwarmd,

je hand gekOeld.

cOntact.

pepé: lettermenger.

babyla.

een vagina

Onder haren

en een piemel

in een string,

gestifte lippen

en bebaarde

rÔze wangen,

elf piercings,

nOemt je schat

onge8 je gesl8

Of wat en l8, want

alles is een 4(r)ing,

bij elke 

kokette zwie(r)ring.

Al met Al een

lekker ding.

pepé: lettermenger.

het ruisen van de zee.

dOOr gesteente heen

het ruisen van de zee,

dOOr huid en peZen heen

het ruisen van de zee,

dOOr ged8enstrOmen heen

het ruisen van de zee,

gekluisterd aan schelpen dOOr

het ruisen van de zee.

pepé: lettermenger.

vrije verzen.

Onderstaand' Op blad geschreven verzen

zijn de eerste van een bundel

die nimmer gebundeld wOrden zal,

die (nÓg niet) af is wanneer ik (als 'ik' de wereld) af ben.

Enkele bla'ren ervan zijn reeds naar nieuwe (tijdelijke)

eigenAren gewaaid.

pepé: lettermenger.

pOweeZie.

Wereldbeeld.

Twee biertonronde

werklui , voorgereden in hun

fijnstofverspreidende voertuig,

volgen een langswandelende,

naar ik weet dakloze man,

die dankbaar op-

en wegsteekt

wat hij vond op straat,

en roepen hem na:

"Hey!

Heb je niks beters te doen?"

pepé: lettermenger.

De poëten.

Mee met het regels

breken binnen - treden

buiten - zinnen, kneden

de poëten onze woorden

wat weker in hun

betekenen,

slijpen vileine

feiten tot fabels

en vermalen ze

tot iets multi -

zo niet omni -

interpretabels.

Regels breken kabels

breken, on - het even

is onz' zin gegeven.

Is dat op zichzelf

al dan niet iets

formidabels?

pepé: lettermenger.

Geheim gedeeld.

Hij weet dat hij

niet weet dat

hij het weet.

Hij ziet het aan

zijn oogopslag

op straat.

Eerst in zijn blik

die onvervalsbare

twinkeling,

dan het instinct

dat zijn hand naar

hem opsteekt.

Wandelaarsgedrag

van alledag

uitgebeeld.

Wordt er wat en wat

wanneer wat wordt

geheim gedeeld?

pepé: lettermenger.

't Vers laafde.

"Al het goede komt

in minimaal drie.

Verzaak nimmer vermaak!"

glimdacht hij en

nam er nog één.

pepé: lettermenger.

Tijdelijk verkracht.

Wilde

poëzie

over over

je schaduw

heen stappen

schrijven,

maar die

uitdrukking is

tijdelijk verkracht.

pepé: lettermenger.

Zwaartedruk

Is je mond

gekromd

in de vorm

van de horizon,

valt uit je

ogen vocht naar

benee' zo waar

uit wolken regen?

Maakt de

zwaartekracht

het de materie

soms ondraaglijk?

Dan kan je

zwaartedruk

daar licht wat

tegen wegen.

pepé: lettermenger.

Poem.

"Finally some lettermenger-poetry in your own language"

pepé: lettermenger.

Gat.

Zoals het gat

de schijf tot

een O vormt,

zo is ook

mijn antwoord:

Ik wijs ernaar

maar kan het niet

aanwijzen.

pepé: lettermenger

De klok rond.

Op twaalf uur

leg ik een D,

op de twee één

van de twee E's,

de andere op de acht,

een L leg ik op vier,

een I op zes, tot slot

een F op tien uur,

de wijzers van de klok

laat ik de rest doen:

deliefdeliefdeliefde!

pepé: lettermenger.

Reiswijsheid.

Lief, deze

pennenvrucht

wenst ons toe

een reis vol

vruchten vol

van wijsheid

in al haar

smaken, want

ja, die ligt

niet enkel

in de vrucht,

maar ligt ook

in de hand

die hem al

dan niet plukt

verborgen,

O morgen,

mooie reis!

[OOk Om dOetiee]

pepé: lettermenger

Daas.

Was het gisteren nog

dat ik je zag en baf!

Twee uur later bericht; jij dood.

Muren kwamen op me af

dus ging ik drinken in de stad.

Ik dronk, maar dat ik jou vergat,

nou nee, jij klojo, jij ouwe,

ouwe makker, gek!

Was het nou gisteren of

was het vandaag, ach,

ben ik tussendoor gaan slapen?

Kom, we - kom, ik neem

er gewoon nog één.

Hé, dat is Marleen,

door mijn traanwaas heen

zie ik haar brede lach aankomen.

"Ik ben aangenomen!"

roept ze me door de zaak heen toe,

danst, gaat naast me zitten

en vertelt vervolgens

honderduit over haar baan.

pepé: lettermenger.

Thematennis.

"Ik heb vandaag gewerkt."

"O, ik ook."

"Moest verdomme overwerken,

daarom ben ik er nu pas."

"O nou, bij mij waren er twee

van mijn vijf collega's ziek."

"Ze hadden een extra klus."

"O nee, vier.

Met mij erbij vijf."

"En dan zijn wij weer de klos."

"Snap je."

pepé: lettermenger.

Er.

In 't horen van de merelzang

wanneer de dag ontluikt,

in 't zien van welke woorden en

gebaren je gezel gebruikt,

in 'n spiegelbeeld dat vormen krijgt

zolang je 't ongestoord laat, zwijgt.

't Komt op totdat het plotseling

zich oplost in een oplossing.

Dan zonder zien te zien hoe strak

dit rimpelloze oppervlak

zich uitstrekt voor je open ogen

of zijn ze eigenlijk wel open?

pepé: lettermenger.

Sigèfobia.

Veronderstel

dat al het iets

uit al het niets

ontkiemt,

in dat geval

groeit ieder woord

nog ongehoord

en ongezien

achterin je mond

op stille grond

tot dat het wordt

uitgesproken.

Waarover ik mij

dan ook verbaas is

hoe vaak je moet vragen

om  die basis.

pepé: lettermenger.

Jouw snaar.

Jouw snaar

zit niet aan

mijn gitaar.

Zo kunnen

we samen

klinken.

pepé: lettermenger.

Komma,

Kopergeel,

geen gedachte,

slechts de pen

en de sterren

in de lucht

zijn de punt,

want wie ben ik

om zoiets stelligs

te maken,

zetten,

in te brengen

als een punt

als zelfs de laatste

van de stippen

op 't papier

opstijgend naar

het firmament

een komma blijkt?

pepé: lettermenger.

Trance-formatie

Met je kuiltjes in je wangen

glimlach je jezelf in een merel

en fladdert in je nieuwe rol

bang van mij vandaan, weg

op een tak van de pruimenboom,

net zo nieuwsgierig als ik!

Eén onoplettende tel later

en je bent alweer veranderd

in een kever op mijn kraag.

Je schudt je schilden,

herschikt je vleugels,

een inheemse ufo

in afwachting.

Eén gedachtensprong verder

en ik verschrompel,

beklim dan je trap,

gesp en houd mij aan jou vast

en jij geeft gas,

hopelijk hard genoeg ditmaal.

pepé: lettermenger.

Als ik aan jou denk.

Als ik aan jou denk,

en ik kan zowat

niet anders meer,

dan ga ik huilen,

om hoe over jou wordt gesproken,

niet met jou,

om de praal in huizen van aanbidding

en hoe arm hun gasten,

op een enkeling na dan,

om hoe je wordt gemeden,

gemeten, toegepast,

aangepast, vastgelegd

en hoe dáár om

wordt gestreden,

niet om jou.

Daarom, als ik denk

aan jou, en ik wil niets liever,

dan ga ik huilen.

pepé: lettermenger.

Vrijdagmiddag, coffeeshop.

Vrijdagmiddag, coffeeshop.

De mannen en een enkele

vrouw vermaken zich

ieder op hun eigen manier,

met een ander of zichzelf.

Een vrouw voert luidop

hele gesprekken met zichzelf

en heeft daarbij de grootste

schik. Het leidt af,

wordt een middelpunt

waar woorden en blikken

zich op richten.

Meneer Van Praatgraag - Snapje

komt binnen, installeert

zich tegenover mij aan

de bar en zegt op het

zelfde volume als de vrouw:

"Er is er weer één binnen

met een feestje in het hoofd."

"Dat zijn er wel meer hier."

Later verlaat één der vaste,

goedbetalende klanten

op hoge poten de shop,

na een bardame

te hebben gezegd dat hij

op deze manier

zijn plezier

wel ergens anders zoekt.

Zo beleefd haar woorden,

zo oprecht,

een baby van midden vijftig

met teveel schrammen

en doorrookt gebrabbel

kiest uiteindelijk

eieren voor haar geld.

Ze voelt

het verbaal geweld.

Een deurpiep,

zwiep en bonk

en weg is ze.

pepé: lettermenger.

Marc en Kim.

Gisteren
kwam Marc
naast me zitten

in de coffeeshop

aan de bar.

Hij vroeg

hoe het met mij was.

Ik zei:

"Goed.

Introspectief

en

goed."

Het was het

startschot tot zijn

opgespaarde woorden.

Had hij zo lang

droog gestaan

dat hij nu gretig

ongecontroleerd

mijn oren begon

te neuken?

In een poging

van zijn monoloog

een gesprek te maken,

perste ik er zinnen

tussendoor, hem

uiteindelijk bijna

smekend om permissie

meer dan één zin

uit te mogen spreken.

"Ik

kom

er

amper

tussen,"

verklaarde

en ook slaakte ik.

Zijn woordneuken

had mij pijn gedaan.

Ik zou ons verloochend hebben,

had ik dit niet met Marc gedeeld.

Marc vroeg wat ik bedoelde.

"De zinnen die ik zojuist uitsprak,

waren 'slechts' de krantenkop van

wat ik eigenlijk had willen zeggen,

maar uit mijn ervaringen met je ging

ik er van uit dat ik niet meer ruimte

zou krijgen dan die paar woorden."

.

.

.

"Mag ik wat vragen?"

"Je mag me alles vragen."

"Heb je je veel verdiept

in communicatie?"

"Niet per se in boeken,

maar zeker denk ik er

graag en vaak over na."

"Dat kun je wel merken, ja.

Misschien dat je daardoor je

eigen ideeën erover hebt gevormd,

waar je je graag aan houdt."

"Wie weet.

Ik heb in elk geval

wel het idee dat onze

westerse communicatie

ziek is geworden van alle

individualisme

en

haast.

Mensen houden graag monologen,

praten graag zelf over zichzelf

of anders zelf over een ander.

De vraag,

die lijkt nog amper

toegepast te worden."

Marc keek

mij met een begrijpende blik aan.

"Zo heb je veel soorten van communicatie.

Eentje waar ik zelf niet van houd,

weet ik niet hoe dat in het

Nederlands genoemd wordt:

Gossip."

Marc sprak van

wat hij wist en

wat in hem opkwam.

Ik keek

naar de televisie

met het geluid uit

en buiten.

.

.

.

Marc's

einde van de vraag

ving ik nog op,

omdat hij die met

mijn naam afsloot.

Ik antwoordde

niet geluisterd te hebben

en vroeg of hij zijn vraag

wilde herhalen,

wat hij deed,

waarop opnieuw een

handvol woorden mijnerzijds

voldoende voeding voor hem waren

om weer door te gaan.

Mijn

hoop

en

aandacht

waren

op.

De spraakwaterval versmalde,

verstilde.

De lucht

inmiddels

doordrenkt,

verkracht bezwangerd

van zijn woordzaad.

De ontstane stilte

een ogenblik voor mij

om bij te komen,

te herstellen en

zijn sperma uit mijn oor

te peuteren.

"Mag ik je

nog een verhaal vertellen?"

vroeg hij me.

"Daar

moet

ik

even

over

nadenken,"

halfgekscheerde ik.

Dit verwarde hem wat,

maar weerhield hem niet

het mij te willen vertellen.

De verwarring had hem

echter parten gespeeld.

"Nou ja,

ik weet het al niet meer."

"O,

dat scheelt,

ik weet het

antwoord

ook niet meer."

Maar:

"O,

dát was het, ja."

En Marc deelde

met mij wat hij

juist nog was vergeten.

Ik

weet

niet

wat

hij

zei.

Waarschijnlijk door een gebrek

aan reactie hield ook dit verhaal

relatief snel op en wederom kon ik

een moment met mijn pinken poeren.

.

.

.

"O,

nu schiet mij

nog wat te binnen,"

klonk het licht verontschuldigend,

bijna als: 'Nu is 'ie alwéér stijf.'

Ik had hoofdpijn

en zei: "Dat straks."

Wat volgde,

was de stilte

van zijn

uitgesteld

orgasme.

Gered

door een woordenwisseling in rust

met een andere bargenoot,

ebden opgebouwde pijnen en

verdrukkingen uit mij weg.

Misschien duurde dit gesprek

Marc wat te lang, misschien

moest hij nog zijn kwakje kwijt,

in ieder geval stond hij op,

wijzend naar Kim zeggend:

"Ik ga even daar zitten,

kijken of zij wel prijs stelt

op mijn aanwezigheid."

Alle reacties op zijn woorden,

al mijn vragen aan Marc,

alle verhalen die ik

als bespiegelingen met liefde

met hem had willen delen,

kringelden

omhoog

uit

mijn

o

-

gevormde

mond.

pepé: lettermenger.

Uit het niets.

Ik ben de echo

van wat komt,

weerkaatst in vormen,

opgesomd,

ik ben het zwart dat

op hun beurt

eerst rood, dan geel, dan

blauw ontkleurt.

Gedragen door de

eeuwigheid

ontbrandt in ons een

kleurenstrijd.

Schakeringen van

blauw, rood, geel,

ik hou van allen

evenveel:

In wezen bron die

in hen zit,

zie ik ze samen

weer als wit.

pepé: lettermenger.

Hoofdstukken.

Was de ziel een open tuin

dan wandeld' ik met jou

langs alle bloemengeuren

alle zoete kleuren

bladeren versierd met dauw

zonsondergang vanaf de duin.

Ik hield de deuren voor je open

en toonde j'al mijn klein geheim

mijn schatten en mijn snode plannen

en al het slecht da'k had verbannen

alle smurrie, al het slijm

waar 'k ooit doorheen moest lopen.

Was mijn ziel maar van papier

zo helder wit en geurig fijn

met zwarte inkt gevoel beschreven

uit het diepste van mijn zieleleven

zo'n ziel zou zo vol schoonheid zijn

een ziel als deez' papieren hier.

pepé: lettermenger.

[1993]

Luna.

En toen ik daar mijzelf zag staan

dacht ik bij mij, waar zal ik gaan?

't Was enkel ik daar en de Maan.

Ik vroeg mezelf, ben ik zo klein

of moet de Maan de grootste zijn?

Het licht dat doofde in de laan

en liet mij toen zelf verdergaan,

doch daar was dan de Maneschijn.

En toen ik daar mijzelf zag staan

dacht ik bij mij, waar zal ik gaan?

't Was enkel ik daar en de Maan.

Ik vroeg mezelf, ben ik zo klein

of moet de Maan de grootste zijn?

Ik stond en kon de Maan verstaan,

ze zei: "Ach Minne, hoe wij zijn,

het maakt niet uit, of groot of klein,

toe, laat je hart niet in de waan

dat jij ooit boven mij kan staan:

Gelijk gekomen, gelijk gegaan.

En plots stond ieder op het plein,

beschenen door die Maneschijn.

pepé: lettermenger.

[1992]

De eenzamen.

Als 't end van de dag begon,

oranje de horizon,

signaal voor het slotakkoord;

de stilte kreeg nu het woord,

dan zaten de eenzamen,

een huid rood van bloed-bramen

om knokige lichamen

die all'eenzaam hier kwamen,

de heuveltop opgesjouwd,

de weg de weg toevertrouwd,

door struiken en kreupelhout

tot d' rand van 't oeroude woud,

waar één voor één als één zelf

de blik het hemelgewelf

in richtt' in kleermakerszit

op 't zand, als een kersenpit

die voelt dat hij dra ontkiemt;

dat groen' dat zijn bast uit priemt

dat 't aangezicht van de maan

klaarblijk'lijk niet kan weerstaan,

van 't vlees van hun vrucht beroofd,

hun zoekende zucht gedoofd

in zijn en niets meer dan zijn

in nietzijn in maneschijn,

toen voor hun ogen een wond

in 't hemellichaam ontstond

waardoorheen een oog t'rugkeek

en 'n stem tot hen zeggen leek:

"Wat zit je daar niets te doen

als 'n goedgelovige oen?

Hooguit in een vage droom

groei j'uit tot een kersenboom!"

pepé: lettermenger.

Voor het slapen gaan.

Welterustenkus

aan de bergbeklimmer

en de timmerman,

aan de wietdealer

die zorgt dat ik vannacht

weer lekker spacen kan.

Een dikke nachtpakkerd

aan wie doordroomt

van een wakkere planeet,

aan alle dappere

doerakken

en de schapper die het weet.

Zoenen op je mond

tot de zon opkomt,

partij-mastodont,

de bankier, de hoer,

belegger, troubadour,

eenieder die 'k vergeet.

Sterrenhemelsbreed,

hoe je dan ook heet,

ben je vrouw of man,

dat je morgenvroeg

lachend wakker wordt,

ja, daar droom ik van!

pepé: lettermenger.

Tijdelijk verstoord.

Over kansen

in de arbeid

sprak zij

en ik dacht,

dus sprak van

slavernij.

"O, ik ben

volgens jou

dus een slaaf?"

"Net als ik,"

maar het leek

al te laat.

Dat moment

dat een woord

als een staaf

een gat

tussen geesten

in slaat,

waar je voelt

dat je 't zelfde

bedoelt,

heb je 't toch

compleet anders

gehoord:

de frequentie

werd tijdelijk

verstoord.

pepé: lettermenger.

Een rede die zich niet laat schrijven.

Een rede die zich niet laat schrijven,

mijn denken dat weigert te zwijgen

lijkt op een veelkoppig publiek,

maar hun gezant krijgt geen repliek

gemaakt van die kakofonie,

laat zich van zijn apropos nie'

brengen en proclameert prompt

poëzie -en 't geroezemoes verstomt:

"Mijne mensen, hoort één van u

u toespreken in 't hier en nu

en ken de vluchtigheid van 't woord

dat weg is voor u 't hebt gehoord!

Ik neem mijn bolhoed voor u af

om 't oor dat u zoëven gaf

en hopelijk zal blijven lenen

totdat ik voor u ben verdwenen.

Mijn jas hang 'k op, stok zet ik weg

alvoor ik u mijn zegje zeg,

mijn handschoenen leg ik hier neer

en past u op mijn beurs, meneer?

Pardon, maar om mijn zere kuit

trek ik toch ook mijn schoenen uit.

Blootsvoets kan ik wat beter aarden,

en 't past bij een gedicht van waarde.

Mevrouw, mijn blouse, mijn pantalon,

als u die bij u houden kon

en jongeman daar in de hoek,

hier zijn mijn hemd en onderbroek."

De menigte was sprakeloos

en hun gezant, die zweeg een poos,

liep terug naar 't midden van de planken

om buigend zijn publiek te danken.

"Mevrouw, meneer en wat dies meer zij,

vergeef mij da'k mij voor u neervlij

op deze harde plankenvloer,

maar 'k ben 't gewend, zijnde uw hoer.

Ik heb zo lief hoe u mij naait,

mij voor uw puike plannen paait,

mij toont wat Waardig Leven is

tot in onze verdoemenis.

U heer, met grijze snor, gekruld,

u kent de lengte van mijn -duldt

deze massa met zijn air

van flair zo een vocabulair

van één van hen, te weten mij,

als stem van u en jou -en jij

daar achterin, goed uit het zicht,

voldoe ik voor jou aan mijn plicht?

Ziehier mijn aars, 't is niet gewoon,

ik weet het, dat ik u die toon

en dan nog vraag of het u schikt

dat u die één voor één eens likt."

De schrikgezichten van mijn ikken

vertrekken tot behouden blikken,

maar niemand die 'n reactie lijkt

te weten voor waar die naar kijkt.

Wat was de reden van de rede

ook alweer? Ach ja: de zeden.

Een bede om verheldering

van buiten af en binnen in.

"U zwijgt, dans cul, maar 'k smeek, sta op,

steek dan uw tongen uit en stop -

u weet hoe, 'k deed het vaker voor.

O, niet? Laat mij nu dan opstaan en hoor:

"Eén van ons is het.

De verrader,

de zondaar,

huichelaar!

Eén van ons!

Eén van ons doet het.

De wandaad,

de misstap,

moordenaar!

Eén van ons!

Maar zwijg maar.

Eén van ons is het.

De verleider,

de veinzer,

bemiddelaar.

Eén van ons.

Maar zwijg maar.

Eén van ons is het.

De hoeder,

aartsvader,

oermoeder.

Eén van ons.

Eén van ons zegt het.

Als ons.

Als ons antwoord

aan die ander.

Eén als ons.

Laat het mij zijn.""

Zwijg en staar.

pepé: lettermenger.

Toon me dat ik droom.

Toon me dat ik droom

middenin mijn dromen.

Waren we al een code

overeengekomen?

Dat je knipoogde,

mijn kleding prees,

me met je duim de

projector wees,

te zien door een kier

van een openstaande deur,

ik mezelf aankeek

in de operateur.

Of je fluisterde

"Wie is wie?"

en ik doorzag

mijn fantasie.

Traag vervaagde dan

mijn droombiotoop

tot het beeld van mijn hoofd

op mijn kussen sloop.

pepé: lettermenger.

[Picture taken in the National Historic Museum
in Ljubljana, Slovenia]

PaZen.

Hoe raak ik

tegelijk

alles aan?

Welk woord zou

dat moment

omschrijven?

Kan ik daar

middenin

komen staan

en zal ik

er dan niet

in blijven?

pepé: lettermenger.

Om O.

O,

één wordend

ontziet ons drieën

tot het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

O staat op,

valt uit

één.

Vorm

eens waargenomen

omvat de norm

van één en O.

Geen steen is steen

voor een oog

gesloten nog

open.

O

draait zo,

bouwt, behoudt, breekt,

beweegt om het bewegen

het leven uit dood

groot in klein

vrij opgesloten

wezen.

Tijd

amper verstreken

als een vonk

ontspringt en jij ontstaat

hoewel een naam gegeven

jij geenszins bent

hoe jij

heet.

Zo

is O

ook geen naam,

noch steen of lichaam:

Hier reflecteert ons ervaren

in de ontelbare

kwaliteiten van

zijn.

Wat

zie jij

wie jou ziet?

Jullie vormen een inzicht,

jullie kijken, kijken weg,

Nu genoemd, beleven

daar een

samen.

O!

Jij liefde!

Jij weerkaatste spiegeling!

In deze wijdopen ogen,

een bewogen blik, verblindde

jouw licht mij

nimmer zo

klaar!

Want

ik weet,

jij bent mijn

droom, in stof gewikkeld.

Wanneer ik jou uitkleed

gaan mijn handen

door jou

heen.

Toch

hoor ik

overal jouw naam,

zie ik in alles

jouw en mijn essentie

gedragen door leven

door sterven

gaan.

Ons

één zijn

ontvouwt in drieën,

waarna het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

Wij staan op,

vallen in

O.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot I: Polsgolfslagschaduwschijn.

Toen de ruimte van leegte vervuld was

en alles wat bestond een wit doek was

voor het oog van de reiziger

deed het bijna pijn aan diens ogen

voelde 't haast of het wit om een vorm vroeg

waar de zon en zijn schad'wen voor weken

al de lijnen die de penselen streken

laten plaatsen van beschutting na

in een polsgolfslagschaduwschijn

voor het oog van de reiziger

verwordt een golfsom tot een wereld

waar reiziger een wandeling in maakt;

een zee van water en kleur maakt een steen,

maakt een muur, een gehucht, maakt een stad.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot II: In 't volle licht.

Wat ontstaat in 't volle licht en het duister,

wie bepaalt er wat er op het doek gebeurt

voor het oog van de reiziger

die de sfeer tussen wit en zwart inkleurt?

(Strijk, strijk, strijk)

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot III: Steden.

Het had elke stad

kunnen zijn,

het was deze.

Het had elke stad

kunnen zijn,

neon en roet.

Waar

beton door de zon

lijkt te glanzen,

waar historie

bedekt wordt door

vooruitgang,

groot denken,

loopt een schim

rustig in

zachte schad'wen

zou j'nie weten

zou j' v'geten

te zien misschien.

Droef niet niets

hoeft niet een

boef niet in

kleren zo vaal

als de schaduwen

zelf een map

beelden geklemd

onder d' arm.

Er 's onooglijk

veel moog'lijk

elke hoek is een

spot om te wezen

weet je afhankelijk

van welke clan

je aanhangt

en

ergens daartussen

wand'len de lossen

die bouwen en klussen

in rust en in schemer

voor de missende kleuren

bij de schreeuwende gevels.

Schreden verraden

geen haast of ont-

spanning, komen ze

ergens vandaan

en waarheen nemen

de scheem'rige

stappen die mens?

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot IV: Blanco / Gekleurd.

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

Stoffig

stoffig

stoffig

sloffen.

Wat word je

stoffig

stoffig

in de stad.

Ben je blanco

word je gekleurd

hier wat kleur

daar wat kleur

ben ik blanco

en is blanco

een manko hier?

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

Stoffig

stoffig

stoffig

sloffen.

Voor je het weet

heeft iemand een streep

hier op je gezet

of slipt je slof

een spoor op de

marmeren plavij.

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot V: Ken je streken.

Ben je van de sobere details,

ben je van de sierlijke franjes,

ben je van de pen of het penseel,

ben benieuwd hoe jij mijn zinnen streelt.

In welke streek vind jij je kracht,

in beelden, klanken hard of zacht,

in smaken, geuren, welke pracht

spiegel jij je zijnskarakter?

Hij zei je verfijnd!

Zij zei je spontaan!

Door hen zei jij alles,

je streek van de baan.

Jij weet als geen ander

waar je pols heen wil gaan

en welke geest je wil geven

dus laat 'm gaan, laat 'm gaan,

maar voor je dat doet:

Ken je streken,

ken je streken,

ken je streken,

da's het enige.

Ken je je streken, mijn edele?

Spiegelde je je voldoende in 't rond?

Kwam je jezelf er vaak tegen

en zeg me wat je van jezelf vond.

Soms zijn die sprankelende geesten

in karakteristiek weergegeven

voor het oog van de reiziger

en hoort zeggen wat zo heerlijk hoort:

Hij zei je verfijnd!

Zij zei je spontaan!

Door hen zei jij alles,

je streek van de baan,

maar je weet als geen ander

waar je pols heen wil gaan

en welke geest je wil geven

dus laat 'm gaan, laat 'm gaan,

maar voor je dat doet:

Ken je streken,

ken je streken,

ken je streken,

da's het enige.

Ik ben gekleurd,

schrijft de pen

van de reiziger

en zie! 't Hedendaags

geweten steekt

zijn wrede kop op.

Ik ben gekleurd

was zo blij met

mijn kleur als ik was.

Ik ben gekleurd

zou de geest van

de tijd hier wellicht

kunnen lezen

als het doek om

ons vlees, maar nee.

Ik ben gekleurd

door penselen

stiften en 't stof

van de stad

door zovelen.

Jij schrijft verfijnd.

Jij schrijft spontaan.

Ken je streken.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot VI: Fantaseergemaal.

En daar was je,

een holografisch ideaal

van mijn fantaseergemaal.

't Is vast nooit te laat, toch?

We hebben heus zeker de tijd, lief,

kom dan, we blijven nog even

kom, nog heel even niets.

Ik zie de kuiltjes in je wangen,

ik voel ze, de haartjes, ja daar,

je zuchtjes zijn zoete gezangen

kom, nog heel even niets.

Lief lief wie liefde

die liefde wie liet

die liefde los liet

die liefde ook toe

toe lief lief zie toe

hoe 'k je lief

toe lief toe.

en verdwijn in mij,

dan verschijnen wij

voor ons fantaseergemaal

en het wordt vast echt waar, toch?

Als wij dat allebei geloven

kom lief, we blijven nog even

kom, nog heel even niets.

Wat een waterval,

kom ik duik in jou

en we laven ons

laveloos

aan elkaar

Lief lief wie liefde

die liefde wie liet

die liefde los liet

die liefde ook toe

toe lief lief zie toe

hoe 'k je lief

toe lief toe.

En de reizigers zetten een stap.

pepé: lettermenger.