Om O.

O,

één wordend

ontziet ons drieën

tot het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

O staat op,

valt uit

één.

Vorm

eens waargenomen

omvat de norm

van één en O.

Geen steen is steen

voor een oog

gesloten nog

open.

O

draait zo,

bouwt, behoudt, breekt,

beweegt om het bewegen

het leven uit dood

groot in klein

vrij opgesloten

wezen.

Tijd

amper verstreken

als een vonk

ontspringt en jij ontstaat

hoewel een naam gegeven

jij geenszins bent

hoe jij

heet.

Zo

is O

ook geen naam,

noch steen of lichaam:

Hier reflecteert ons ervaren

in de ontelbare

kwaliteiten van

zijn.

Wat

zie jij

wie jou ziet?

Jullie vormen een inzicht,

jullie kijken, kijken weg,

Nu genoemd, beleven

daar een

samen.

O!

Jij liefde!

Jij weerkaatste spiegeling!

In deze wijdopen ogen,

een bewogen blik, verblindde

jouw licht mij

nimmer zo

klaar!

Want

ik weet,

jij bent mijn

droom, in stof gewikkeld.

Wanneer ik jou uitkleed

gaan mijn handen

door jou

heen.

Toch

hoor ik

overal jouw naam,

zie ik in alles

jouw en mijn essentie

gedragen door leven

door sterven

gaan.

Ons

één zijn

ontvouwt in drieën,

waarna het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

Wij staan op,

vallen in

O.

pepé: lettermenger.