Om O.

O,

één wordend

ontziet ons drieën

tot het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

O staat op,

valt uit

één.

Vorm

eens waargenomen

omvat de norm

van één en O.

Geen steen is steen

voor een oog

gesloten nog

open.

O

draait zo,

bouwt, behoudt, breekt,

beweegt om het bewegen

het leven uit dood

groot in klein

vrij opgesloten

wezen.

Tijd

amper verstreken

als een vonk

ontspringt en jij ontstaat

hoewel een naam gegeven

jij geenszins bent

hoe jij

heet.

Zo

is O

ook geen naam,

noch steen of lichaam:

Hier reflecteert ons ervaren

in de ontelbare

kwaliteiten van

zijn.

Wat

zie jij

wie jou ziet?

Jullie vormen een inzicht,

jullie kijken, kijken weg,

Nu genoemd, beleven

daar een

samen.

O!

Jij liefde!

Jij weerkaatste spiegeling!

In deze wijdopen ogen,

een bewogen blik, verblindde

jouw licht mij

nimmer zo

klaar!

Want

ik weet,

jij bent mijn

droom, in stof gewikkeld.

Wanneer ik jou uitkleed

gaan mijn handen

door jou

heen.

Toch

hoor ik

overal jouw naam,

zie ik in alles

jouw en mijn essentie

gedragen door leven

door sterven

gaan.

Ons

één zijn

ontvouwt in drieën,

waarna het fundament vier

voor ons wordt gelegd.

Wij staan op,

vallen in

O.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot I: Polsgolfslagschaduwschijn.

Toen de ruimte van leegte vervuld was

en alles wat bestond een wit doek was

voor het oog van de reiziger

deed het bijna pijn aan diens ogen

voelde 't haast of het wit om een vorm vroeg

waar de zon en zijn schad'wen voor weken

al de lijnen die de penselen streken

laten plaatsen van beschutting na

in een polsgolfslagschaduwschijn

voor het oog van de reiziger

verwordt een golfsom tot een wereld

waar reiziger een wandeling in maakt;

een zee van water en kleur maakt een steen,

maakt een muur, een gehucht, maakt een stad.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot II: In 't volle licht.

Wat ontstaat in 't volle licht en het duister,

wie bepaalt er wat er op het doek gebeurt

voor het oog van de reiziger

die de sfeer tussen wit en zwart inkleurt?

(Strijk, strijk, strijk)

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot III: Steden.

Het had elke stad

kunnen zijn,

het was deze.

Het had elke stad

kunnen zijn,

neon en roet.

Waar

beton door de zon

lijkt te glanzen,

waar historie

bedekt wordt door

vooruitgang,

groot denken,

loopt een schim

rustig in

zachte schad'wen

zou j'nie weten

zou j' v'geten

te zien misschien.

Droef niet niets

hoeft niet een

boef niet in

kleren zo vaal

als de schaduwen

zelf een map

beelden geklemd

onder d' arm.

Er 's onooglijk

veel moog'lijk

elke hoek is een

spot om te wezen

weet je afhankelijk

van welke clan

je aanhangt

en

ergens daartussen

wand'len de lossen

die bouwen en klussen

in rust en in schemer

voor de missende kleuren

bij de schreeuwende gevels.

Schreden verraden

geen haast of ont-

spanning, komen ze

ergens vandaan

en waarheen nemen

de scheem'rige

stappen die mens?

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot IV: Blanco / Gekleurd.

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

Stoffig

stoffig

stoffig

sloffen.

Wat word je

stoffig

stoffig

in de stad.

Ben je blanco

word je gekleurd

hier wat kleur

daar wat kleur

ben ik blanco

en is blanco

een manko hier?

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

Stoffig

stoffig

stoffig

sloffen.

Voor je het weet

heeft iemand een streep

hier op je gezet

of slipt je slof

een spoor op de

marmeren plavij.

Wat word je

stoffig van

stappen in

de stad.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot V: Ken je streken.

Ben je van de sobere details,

ben je van de sierlijke franjes,

ben je van de pen of het penseel,

ben benieuwd hoe jij mijn zinnen streelt.

In welke streek vind jij je kracht,

in beelden, klanken hard of zacht,

in smaken, geuren, welke pracht

spiegel jij je zijnskarakter?

Hij zei je verfijnd!

Zij zei je spontaan!

Door hen zei jij alles,

je streek van de baan.

Jij weet als geen ander

waar je pols heen wil gaan

en welke geest je wil geven

dus laat 'm gaan, laat 'm gaan,

maar voor je dat doet:

Ken je streken,

ken je streken,

ken je streken,

da's het enige.

Ken je je streken, mijn edele?

Spiegelde je je voldoende in 't rond?

Kwam je jezelf er vaak tegen

en zeg me wat je van jezelf vond.

Soms zijn die sprankelende geesten

in karakteristiek weergegeven

voor het oog van de reiziger

en hoort zeggen wat zo heerlijk hoort:

Hij zei je verfijnd!

Zij zei je spontaan!

Door hen zei jij alles,

je streek van de baan,

maar je weet als geen ander

waar je pols heen wil gaan

en welke geest je wil geven

dus laat 'm gaan, laat 'm gaan,

maar voor je dat doet:

Ken je streken,

ken je streken,

ken je streken,

da's het enige.

Ik ben gekleurd,

schrijft de pen

van de reiziger

en zie! 't Hedendaags

geweten steekt

zijn wrede kop op.

Ik ben gekleurd

was zo blij met

mijn kleur als ik was.

Ik ben gekleurd

zou de geest van

de tijd hier wellicht

kunnen lezen

als het doek om

ons vlees, maar nee.

Ik ben gekleurd

door penselen

stiften en 't stof

van de stad

door zovelen.

Jij schrijft verfijnd.

Jij schrijft spontaan.

Ken je streken.

En de reiziger zet een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot VI: Fantaseergemaal.

En daar was je,

een holografisch ideaal

van mijn fantaseergemaal.

't Is vast nooit te laat, toch?

We hebben heus zeker de tijd, lief,

kom dan, we blijven nog even

kom, nog heel even niets.

Ik zie de kuiltjes in je wangen,

ik voel ze, de haartjes, ja daar,

je zuchtjes zijn zoete gezangen

kom, nog heel even niets.

Lief lief wie liefde

die liefde wie liet

die liefde los liet

die liefde ook toe

toe lief lief zie toe

hoe 'k je lief

toe lief toe.

en verdwijn in mij,

dan verschijnen wij

voor ons fantaseergemaal

en het wordt vast echt waar, toch?

Als wij dat allebei geloven

kom lief, we blijven nog even

kom, nog heel even niets.

Wat een waterval,

kom ik duik in jou

en we laven ons

laveloos

aan elkaar

Lief lief wie liefde

die liefde wie liet

die liefde los liet

die liefde ook toe

toe lief lief zie toe

hoe 'k je lief

toe lief toe.

En de reizigers zetten een stap.

pepé: lettermenger.

De reiziger, Tarot VII: Pelgrimsvoeten.

Een ordentelijke plichtsgetrouwe

wereld, volledig ingekleurd naar

architecten van dát denken

maakten dorpen van hutten

steden van huizen en

metropoolflatgebouwen

naar de maat eens gezins.

"Wat word je eenzaam

als je kiest voor alleengaan

en alles lijkt ontworpen

voor minimaal twee.

Dan zijn de stoepen

en stegen voor groepen

van pelgrimsvoeten."

"Hoevelen getweeën

zijn echt tevreeën

en trouw tot op de ziel

als je echt kon kiezen

in wat voor soort woning

en met wie je zou wonen

gewoon daar 't beviel?"

Het nachtelijk oog van

de reiziger doorkliefde

een muur zag twee geliefden

iets bedrijven wat leek

op het delen van liefde

maar dat niet bleek

wat reiziger griefde.

"Ooit, lang geleden,

nog voor deze steden,

leefden nog velen

als ik wel in vrede

toen liefde nog echt

ging om liefde en

niet om met wie.."

En de reiziger zette een stap.

pepé: lettermenger.

Prullenbak.

Ja, ik ben een prullenbak, zo'n fijne ouderwetse

waarmee je nog zo lekker tegen 't deksel aan kan ketsen.

Niet zo'n Curver Tupperware, van Blokker Hema Xenos,

maar eentje die al oud was toen jouw opa amper één was.

Een blikken prullenbak, zo één met ribbels in mijn lichaam

en zonder vuilniszak erin, zo'n zak daar heb je niks aan.

De vuilnisman die leegt me goed en eens in de paar weken

dan laten ze de schillen en de derrie eens goed weken.

Ja, ik ben een prullenbak, zo'n degelijke makker

en ik lig niet van elke ramp en elke scheet meer wakker

en jullie zooi die in mij zit die wordt steeds meegenomen,

zo niet, dan gaf het mij niet dat ik dan zou overstromen.

Ik word nu niet gedumpt, maar ben nu zelf de gulle dumper,

ja, ik heb zelfs wat voedsel in mij voor een arme stumper.

Het maakt me ook niet uit als iemand hard op mij zou schoppen

en ook niet dat ze mij voor schroot uitscholden: dat zou kloppen!

Ik ben een mooie prullenbak, waar ieder aan voorbij gaat,

maar wee de dag dat dan ineens dat ding plots niet meer klaarstaat.

Maar nee, ik ben mezelf, van vlees en bloed en duizend zorgen

met in mijn harde hersenpan een prullenbak verborgen.

pepé: lettermenger.

[2002]

Bovenal.

Steeds in 't midden

van ons aanzien

over komen

een aanbidden

van het inzien

wakend dromen

toomt een duel

in tot een duet

boven tonen

onder vinden

harmonie in

die wonderwel

woordenloze wet.

pepé: lettermenger.

Kroos.

Op ooghoogte van klaver vier,

mijn huid vol beten mug en mier,

trekt zomerschemer weg in nacht,

een oehoe huilt, eendenjong lacht.

Ik lig, ben aarde, haar is gras

hier aan de afgelegen plas.

Niemand weet nu waar ik ben

die mijn eigen aard niet ken

dus wie is dit eigenlijk

ongemist mist rijkelijk

onttrekt elk levend oog het zicht

van ongeacht ook wat waar ligt?

Het water achter 't klaverblad

wordt 'dra mijn laatste adembad,

ontkleed ontdaan van leven naakt

als denkstof ook is losgeraakt

dan wordt mijn rest er ingerold

ik kijk kijk ik mijn waanbeeld solt

een tel nog met mijn spiegelbeeld

dat grijnzend zich tot kroos opdeelt

op ooghoogte van klaver vier,

de nacht verruild voor zonnesier

mist opgetrokken, lucht is zacht

en niemand huilt, eendenjong lacht.

pepé: lettermenger.

De bron van vrouwenhaat.

Zij in mij hoedt jou voor 't straatverkeer,

zij in mij geeft dat schepje eten meer,

zij heeft tijd voor jouw kwetsbare verhaal,

zij beheerst de ongesproken taal.

Zijn zij wordt in hem helaas verdoemd,

zijn gevoelens vakkundig verbloemd.

Ach! Als hij zijn zij al zo verraadt,

is dat soms de bron van vrouwenhaat?

Zij in mij, zelfzalvend medicijn

voor zijn peinzen en prestatiepijn.

Zij zijn heel, opnieuw hun nevenbeeld

als hun wezen waardig wordt gedeeld.

Laat hem, laat haar, maak ons vrij

zij in hem en zij in jou en mij.

pepé: lettermenger.

Internationale Vrouwendag.

Verguld.

De inhoud  van mijn portemonnee

blinkt zilvergoud, maar wat kan ik ermee?

Onze knip wordt klikkend leeggeschud

en we lenen wat van noodzakelijk nut.

Nu springen we uit nostalgie en paniek

nog liever terug op een vorige piek

in vergulde hoop zo de nood te vergelden

met hoe we ooit onze schulden telden.

pepé: lettermenger.

Het bezette bezetten.

In het oudste midden van mijn stad

bezetten tenten het bezette land,

zoals de wereld nu drieduizend steden kent

en je in het Valkhof daar een deel van bent.

Het bezette bezetten; negatief plus negatief

of min één plus één is nul? Hoe dan ook

stippen op aarde die vlekken kunnen worden

en dat in ons denken al lang en breed zijn,

want het zijn niet "slechts" vijf miljoen tenten,

maar miljoenen of miljarden mensen,

zoekend, bouwend aan iets eerlijks, iets waars.

White power komt vegahippie tegen,

ze bouwen samen aan een gemeenschapstent

in het gedeelde verlangen naar de vrede.

4 november 2011,

pepé: lettermenger.

[geschreven in m'n Occupy Nijmegen tentje]

Nood Kraakt Wet! (Nijmegen, 2 oktober 2010)

Kroontje... 

'Schoongeveegd' in beroeps-bewoording... 

Ik zag het gebeuren, stond er zelf in. 

Kids met een boterham op een bankje, 

grootvaders met koters nietsvermoedend 

eendjes voerend 

Veeg! 

Dat was de opdracht. 

Alles. Nee, niet iedereen: Alles. 

Komt weer terug in mijn herinnering 

bij wat er nu in Tunesië, Jemen, Egypte en Libanon -en wie weet waar inmiddels nu nog méér, aan het gebeuren is.. op dít f***ing moment.. ongelofeloos.. 

Al gaat het er daar, nog, nóg harder aan toe.. 

Harde woorden zijn soms nodig, 

harde reacties eveneens, misschien, 

ik hoop lees bid dat zij die strijden 

om de Liefde dit doen mèt Liefde bovendien.. 

Dan en zo wil ik meestrijden. 

En vooral zaaien! Plezier zaaien, 

samen zaaien, op m'n bek gaan en opstaan 

en weer zaaien, kunst zaaien, 

gedachten en vragen zaaien, 

zulke zaken zaaien ja.. 

Ik wens ons Moed & Vertrouwen.

pepé lettermenger.

2 oktober 2010.

Nood Kraakt Wet!

Naschrift 3 oktober 2010:

Vandaag had ik mezelf eigenlijk een rustdagje beloofd, maarja, dingen gaan zoals ze gaan en soms hoeft een blog met veel inhoud niet veel woorden te hebben. Dus dan toch maar nog een blogje vandaag.

Wat is er waar van de verhalen dat ook de politie en ME coke of andere (vergelijkbare) oppeppende (voedings)middelen 'toegediend' krijgen?

Gisteren, de demonstratie 'Nood Kraakt Wet', tegen het kraakverbod dat sinds 1 oktober is ingegaan en iedere kraker in feite illegaal maakt. Ik heb hem helemaal meegelopen en voelde mij alssortofhippie erg peaceful en op mijn gemak. De ronde om het hart van de stad was prima verlopen en eindigde weer bij het Joris Ivensplein en Kronenburgerpark.

Ik ben nog even meegelopen, de Lange Hezelstraat in, waar een groot deel van de groep nog heenliep. Dat is wel het stadshart in -en daar werden we opgewacht door M.E. Ik zag om me heen gezichtsuitdrukkingen veranderen, gefocused op confrontatie. Dat was voor mij het moment terug te gaan naar het Kronenburgerpark, het centrum weer uit.

Daar stond ik met een vriend van me te kijken naar de grotere groep vooraan in het park. Ik hoorde de M.E. omroepen dat de demonstranten opgedragen werd de stad te verlaten. Er liepen alleen ook veel Nijmegenaren tussen. Uhm? Hierna, serieus, brak de M.E. door het park in en veegde met overdreven overmacht het gehele park schoon. De waarschuwing was niet in het park zelf gegeven. Zeker niet doorgedrongen tot verderop in het grote, beboomde en heuvelachtige gebied. Hierdoor zijn verschillende mensen die gewoon in het park hun boterham zaten te eten ongewaarschuwd en hardhandig eruit geveegd. Ikzelf riep ook nog naar wat jongeren die relaxed in het park zaten dat ze beter verder van de oproer weg, mee met ons konden gaan. Heftig. Oorlog bijna...

Wat er gedurende de tijd dat dit gebeurde om en nabij de Lange Hezelstraat gebeurde heb ik dus niet gezien. Er zijn een paar films van op YouTube te vinden. Mensen die hier als reactie films willen plaatsen nodig ik van harte uit daartoe. Of films nog vanaf andere spots, zolang ze maar over deze Nood Kraakt Wet-demo in Nijmegen gaan.

Het was verschrikkelijk om mee te maken en zien. Met name vanwege het feit dat er opnieuw op een heel vreedzame demonstratie is ingehakt. Ook filmpjes van het politieoptreden gaven mij het gevoel dat zij erop úít waren om erop ín te hakken! De groep demonstranten is op één fimpje al zichtbaar weer het stadshart aan het uitgaan -en de politie néémt dan opeens een ruk richting die groep! En begint te dreigen en hakken!

Zo zijn ze doorgegaan met hakken, dreigen en inklemmen tot ze zowat elke persoon op straat in hun weg bij het Centraal Station Nijmegen hadden gekregen. Dat was hun enige doel. De meute Nijmegen uit. Inwoner of geen inwoner. Na die waarschuwing vòòr het park is namelijk voorzover ik weet geen enkele omroep van politiezijde meer gekomen. Liep je in de weg had je pech. En daar heb ik ook slachtoffers van zien wegrennen en rondlopen.

"Sommigen krijgen gewoon pepmiddelen toegediend om het werk nog een beetje vol te houden," vertelde me vandaag iemand.
"Of om niet teveel na te denken en dat je er alleen nog maar op los wil beuken," zei weer een ander.
Was in Afghanistan ook niet ontdekt dat er cocaïne of iets vergelijkbaars beschikbaar gemaakt werd voor onze soldaten daar?
Gebeurt dit ook in Nederland, misschien in een andere vorm, hoeft niet?
De houding die de M.E. ook gisteren weer aannam heeft er alle psychische kenmerken van in ieder geval.
Maar hardmaken kan ik het niet.

Wie wel?
Zinvolle links? Beeldmateriaal hierover?
Ook zeer welkom!

Dank!
& Respect plz.


3okt2010 pepé: lettermenger.


Naschrift 4 oktober 2010:

Vandaag reageerde iemand die ik ken met de volgende woorden:

"Mijn exvriendje was een cokedealer en eigenlijk verkocht hij zijn cocaïne alleen maar aan advocaten en aan mensen uit het politie-apparaat."
"Ik kreeg altijd mooie sieraden van hem," vervolgde deze, "en ik vroeg hem een keer hoe hij toch aan al dat geld hiervoor kwam. 'Wil je het echt weten?' Toen vertelde hij dat dat dus dankzij de dames en heren klanten uit de advocatuur en politie-eenheden was."

Snif snif...

4okt2010 pepé: lettermenger.

Wie heeft jou aangepraat.

Wie heeft jou 

aangepraat dat 

jij wij dit iets, 

dat niets dan nog 

onbesproken, 

bestickerd 

omschreven 

allereerst al 

begrepen kan 

kunnen woorden? 

Iemands 

plunjezak of boot 

zegt nog niets over en of 

diegene hem wel draagt 

danwel wel vaart.

pepé: lettermenger.

Meisje.

Meisje: 

Zonder je 

uit te laten 

kleden zoveel 

van je af te 

laten glijden.

pepé: lettermenger.

Gebed.

Wil dit leven vergeven

dat ik leven moet nemen.

Deze geesten zijn één.

Wil de vrede ons leven.

pepé: lettermenger.

Eten.

Ma

maakt graag

hetzelfde

want

ze weet dat

dat je zo

smaakt,

jij

houdt van

variatie.

pepé: lettermenger.

Ochtend.

Ochtend.

Nachten passeren

doorheen de arbeidersstoet,

gevels zijn het filmdoek

voor de reprise van

jouw gloren.

Ontbijt.

Krakende toast en

troost met een wolkje

melk, de honing

uitgestreken over

pindakaas.

Zonlicht,

prachtoverstemmend,

breekt schaterend ons beeld.

In het raam voor de stad staat

in jouw plaats mijn sofa
 op de straat.



pepé: lettermenger.

"Gefeliciflapstaart!"

"Gefeliciflapstaart!"

gekscheerden de tekens

in haar display.

Ze was er blij mee.

In een reflex repliede

ze terug naar haar ex

die ze zichzelf beloofd had

nooit meer te texten.

"Lief! XD th x",

een spatie wel of niet teveel.

Ze stond nog in haar mobiel.

"Verzonden,"

onomwonden; verzenden

kent geen cancellen.

pepé: lettermenger.

Sonnet, geschreven op Shakespear's geboorte- en sterfdag, bleek achteraf.

Leer, vergeet, ik blijf proberen

meer te weten, meer te bewaken.

Ontmoeten wij elkaar de meer

de meer zie jij mij fouten maken.

Daarom steeds aan mij de keuze
dit voor wat het is te laten
zijn, te zijn of niet, fameuze
woorden; baten zelfs d'hiaten.

Eerder waarom dan of ik herzie
kras ik woorden tot vierkanten.
Sonnet ontstaat als 'k overzie.

Schoonschrift vergt soms vele vellen
voor de definitieve versie.
't Oordeel 's met één woord t' eh -vellen.



pepé: lettermenger.

In uw weg.

Ik hoop u ooit,

mijn levengeefster,

mijn eerd’re keren

afgewezen geest te geven.

Welk een wens

ik heb dat u die

dan toch

aan moogt nemen.

Hoe zeer wanneer

u uw zoon ziet

zonder mij te zien.

Ziet u uw zoon

dan wel wanneer u

mij niet ziet misschien?

Sta ik daarvoor

in uw weg

misschien?

pepé: lettermenger.

Dos.

Hier, op dit papier, 

lees je het verhaal van de mensenzoon Dos, 

die zong met de merel en die joeg met de vos. 

Tot jouw plezier. 

Toen het bos haar takken zacht om Dos’ had heengeslagen, 

zei het: “Dos, hier in ons heb jij jouw kuilen gegraven. 

Een kuil om iets te vangen en een kuil om in te slapen. 

Maar vandaag, Dos, vandaag zul je ons gaan verlaten.” 

Dos verwerd als tot een door de wind belaagde twijg van riet 

die in de dreiging het bezwijken van zijn eigen zijn voorziet. 

Maar het bos leerde hem dat soms voelen ook weten kan 

en er luisterend naar handelen bleek menigmaal beter dan. 

Dus wentelde Dos zich uit de takkenomarming, 

zei de merel tot weerziens en gegroet tot de vos 

en zette wat later zijn eerste stap uit het bos, 

zeggend: “Dit - wordt een warme herinnering.” 

Zo kwam Dos aan in een stad van soortgenoten 

en ook daar werd gezongen en ook daar werd geschoten. 

Het bos was hier vervormd door de mensenhanden 

tot hun huizen en hun paden, omarmd door hun wanden. 

Wat wil je; waar waart de geest van het weten 

dat beweert het al al te weten, wordt bezeten 

gesmeten en gereten’t beweerde bezit tot gerief, 

maar tot grief van het niet-wetend weten. 

“Zie hoe in bomen de merels lied’ren gingen zingen 

toen vos en mens elkaar daaronder ondertussen vingen!” 

Het was niet daarom toch. 

Het was hun ademtocht, 

lucht die wegen zocht 

en die kennelijk begingen. 

Wat gebeurde gebeurt in beleefde èn verzonnen verhalen; 

Was Dos’ niet-weten dan bezonnen geweest op verdwalen? 

Hadden merel en vos en het bos dat toen ook niet geweten? 

Had hij zich met hen verdwaald niet nog veilig geweten? 

Vergeten 

te weten 

te weten 

niet te weten, 

want Dos en het bos zijn een simpel verhaal 

en met dit boek in jouw blik is het bos wat meer kaal. 

Hoe wonderlijk: zonder het hout van die bomen 

was Dos dus nooit in jouw armen gekomen.

pepé: lettermenger.

Zo Groen ik Elke Dag Ontmoet.

Met het Zwart van de Aarde, 

Met het Rood van het Bloed 

Groeien Gouden Korenaren 

Zo Groen ik Elke Dag Ontmoet. 

Hoeveel vlaggen zijn er boven 

mijn geboortegrond geheven, hoe 

velen zullen wapperen gaan, hoeveel 

bloed nog door mijn aad'ren als de 

Spree, de Gambia, de Waal, als 

water door rivieren stromen? 

Voor welke kleuren, welke vorst 

nog legt mijn hand zich aan mijn borst? 

Met het Zwart van de Aarde, 

Met het Rood van het Bloed 

Groeien Gouden Korenaren 

Zo Groen ik Elke Dag Ontmoet.

pepé: lettermenger.

Sonnet: "Ode" / "Vlammetjesverheerlijking".

Stil verborgen in de nissen 

fluisteren wakende vlammetjes 

amper zichtbaar nog in stads licht 

en onopvallend in dorps donker, 

waar'k nederig toch mij aan mag warmen 

door ze ooit te hebben mogen ontwaren, 

we soms in voorzichtigheid van jaren 

zo steeds nader bij elkaar geraken. 

Dit sonnet behoort aan jullie 

pracht van licht èn schaad'wen van de 

vlam die je bewaakt, ik bewaak, 

want samen vormen onze handen 

silhouetten, uit elkaars dankbaar haast 

onzichtbaar heen- en wederstralen.

pepé: lettermenger.

Tante Brigitte.

Tante Brigitte

gaat verzitten.

Haar rok volgt haar stijgende been.

Waar moet ik met mijn ogen heen?

Ik was zeventien

en had gezien:

tussen lip en lip

was haar slipje geslipt.

pepé: lettermenger.

Zwarte harten.

Diep van binnen waar nooit licht komt

en alle geluid van buiten verstomt

tot een doffe druk op iemands oren,

maar niemand is daar

dus niemand die het kan horen,

klopt zo innig stil mijn hart,

klopt, door levend zijn gesard

en ongenadig mij te laten leven.

Ik ben niet bij machte

naar vreugde te streven.

Opgesloten en getart,

het hopeloze zwarte hart

mag nooit gelijken vinden:

het eigen leven vangt het

en verstopt het achter ribben.

pepé: lettermenger.

De zin.

De zin

zoekt in

een zee van zielen

één ziel

en huist zich erin.

Die zin

zoekt in

jouw zee van zinnen

één zin

door melodie gedragen.

Verzin,

zoek in

een zee van zinnen

de zin

en zeg of anders zing hem.

De zin

doorklinkt

in al jouw zinnen.

Ik zing,

van jouw zin ga ik zingen.

pepé: lettermenger.

Ik wil niet wachten op mijn wereld.

Ik wil niet wachten op mijn wereld

Ik wil hem zien, ik wil hem zijn

Ik wil niet leven in jouw wereld:

jouw wereld jouw wereld, niet mijn.

Ik wil verkennen wat ik schiep

die lange tijd terwijl ik sliep

Ik wil zoveel nog, maar niet zo.

Ik geef mijzelf mijzelf cadeau!

O, wat mooi, mijzelf!

Dat is wel het mooiste geschenk.

Ik ben ontzettend benieuwd

wat ik allemaal voel en denk.

Ik ga mezelf eens goed verrassen

met wat ik allemaal wel niet kan.

Ik laat mezelf flink in mijn sas zijn

da’s fijn da’s pas fijn of niet dan?

Ik ga mij absoluut verbazen:

die multifunctionaliteit

en ga eens stoppen met dat razen,

meerazen, hé da’s een andere tijd.

O, wat mooi, mijzelf!

Dat is wel het mooiste geschenk.

Ik ben ontzettend benieuwd

wat ik allemaal voel en denk.

Ik ben een man

Ik ben een denker

Ik ben een schrijver

een zanger

maar een belabberd

behanger

ik ben Vissen

met als ascendant Leeuw

ik ben van

de vorige eeuw

ik heb heel wat gezien

en wat ik nog wil zien

geeft me nu al plezier

maar

ik ben hier.

O, wat mooi, mijzelf!

Dat is wel het mooiste geschenk

Ik ben ontzettend benieuwd

wat ik allemaal voel en denk.

pepé: lettermenger.

Denkjunks.

Heerlijk, al dat denken!

Eenmaal aan de gang en

getuige aller gevolgen

raak ik inverzwolgen.

Onverzadigbaar ga’k voort,

opgejut door wat me stoort

ben ik verslaafd mijn wezen

almaar meer belezen

en beleefd – al is het

in de leegte – te wegen

met als maat god’s zegen.

God’s gezichten

gaan met zijn tijd mee.

Tegenwoordig –

en dat is nieuw –

luistert hij graag

naar de naam

Wetenschap.

Dat is pas streng geloven,

duldt niet graag tegenspraak.

Nog een jaloerse god.

pepé: lettermenger.

Je kunt.

Je kunt

het ook

letterlijk

zeggen

met van die

onomwonden

bewoordingen

lekker

recht

in die

trommelvliezen

steken.

Da’s modern

en mag toch…

Het valt op

Het spreekt meer

dan dat symbolisch

gelal.

Ik wou dit

eens

gezegd

hebben.

pepé: lettermenger.

Duizend jaren.

We drijven door miljoenen klanken

stralen van de schijn der tijd

en klimmen hoger in de ranken

van de on-vergetelheid.

We staren over lage landen,

vangen geuren van de zee

en door de groene bladerhanden

nemen we het leven mee.

De tijd dimt in haar verdervaren,

eeuwen zijn voorbijgegaan

nu wij weer voor elkander staan.

Ik ken je, mooie elfenvrouw

van druivenranken, zee zo blauw,

ik ken je meer dan duizend jaren.

pepé: lettermenger

Vliegje.

Er vloog een vlieg hier door het huis.

Hij vloog van douche naar het fornuis

in drie seconden!

En was de deur in’t slot gedaan,

dan had ‘ie wel een open raam

altijd gevonden.

De mensen hadden flink veel last

van’t vliegje dat de voorraadkast

soms grondig afzocht

naar wat te eten, kaas of brood.

Of dan liep ‘ie op iemands schoot,

wat zeker niet mocht!

Ze hadden zelfs een vliegenmepper

die af en toe met hels geklepper

vlieg flink deed schrikken.

Hij vloog vlug naar een hoge plek,

maar kreeg al snel weer grote trek

in wat te bikken.

“Gunt niemand mij dan een plezier?”

dacht vlieg als hij weer daar of hier

een mep ontvluchtte.

“Wat is een vliegenleven zwaar

als niemand je, ’t is eerlijk waar,

kan lij’n of luchten,

Want zit je even ergens stil;

Pats! Gil! Vlieg op! In zo’n huis wil 

toch niemand blijven?”

Vlieg vloog naar de boekenkast toe

en zag vanaf een heel dik boek

een meisje schrijven.

En vlieg, nieuwsgierig als de pest,

deed daarvanaf heel goed zijn best

om het te lezen.

Maar het lukte niet, dus trad hij

heel voorzichtig op de bladzij,

niet zonder vrezen!

Hij las over een boerenland

en peren in een grote mand.

“Het zijn vast zoete,”

zo leefde vlieg zich hong’rig in

en hopte naar de laatste zin

onder z’n voeten.

Daar zag het meisje vliegje lopen

en deed haar ogen heel wijd open

om goed te kijken.

“Maar Oh! ‘k wist niet dat’n vlieg van zo

dichtbij - Dat vliegen zó beto-

verachtig lijken!”

Dit hoorde vliegje en inene

was zijn droevigheid verdwenen.

Iemand vond hem mooi,

dus was z’n leven toch geen zonde!

Hij vloog voor haar een liefdesronde.

Iemand vond hem mooi!

pepé: lettermenger

Lees ons.

lees ons

tussendoor de

regels, wetten.

ontmoet ons

in het midden

onzer blikken.

laat ons

in ons eigen spectrum

dezer diamant.

zie ons

nu als nimmer

eerder stralen.

lees mij

in de lijnen

van jouw hand.

pepé: lettermenger.

Straatlantaarn.

straatlantaarn

staart me aan.

ik vraag:

ken jij de aanvang

van ’t verhaal?

hij schijnt verbaasd.

wist ik het maar.

ik ben vannacht

pas aangegaan.

pepé: lettermenger.

Winterbloem.

haar jonge jaren was

de aarde daar nog

roder dan het roodste oog,

de rode draad spon garen,

maar heren van eeuwen

geleden hadden één teken

gesmeed uit Degen en

Weren en daar

de betekenis van Vechtkunst

aan meegegeven en deden

Winterbloem en velen

vroeg op ’s ochtends vroeg

in rode stoffen en met

zilverstalen discipline de

zilverstralende baan der

maan weer ingaan willen.

pepé: lettermenger.

...en ik luister.

je spreekt

of praten vandaag

in de aanbieding is

en ik luister.

zonder dat ik je ernaar vraag

heb je wat je zei verklaard

in ervaringen uit je alledag

en ik hoor.

op mijn lach van overrompeling

volgt jouw verontschuldiging

niet vaak gehoord te worden als

een echo van een echo.

vandaag ben je vol,

gisteren was je op.

zo ontbreekt je steeds

de ruimte voor een ander.

ben je dan vergeten

dat juist door je vragen

aan een ander je

je leven relateert

en zo

relativeert?

je weet het, zeg je,

en ik luister

weer.

pepé: lettermenger.

Onafgemaakte zinnen.

onafgemaakte zinnen

vertellen soms

precies voldoende.

jij weet namelijk

allang dat -

en hoeveel.

pepé: lettermenger.

Nietzeggend zeggen.

“ik ken een man

die beweert tot

een soort sterren

te zijn uiteengespat,

die vanaf toen zijn

leven en het leven

heel anders is gaan

zien,” schetst hij,

vervolgt dan na ’n pauze:

“ik kan me dat zelf

moeilijk voorstellen,

maar ’t kan, het kan.”

“is het alweer veertien

jaar geleden?” zwijg ik,

antwoord voor mij uit:

“dat kan zeker.”

pepé: lettermenger.

Bekaf bekoren.

bijkans

bekeren we

de beken

leger,

leger

nog dan

kannen

kunnen,

bevloeien

beroerd

’t bekaf

bekoren.

pepé: lettermenger.

Zonder titel.

Woord.

pepé: lettermenger

Au.

ik voel het,

weet het:

heb maar eens

zo’n zoon

wiens zon

zo’n donk’re

schaduw

werpen

kan.

ik ben hem.

pepé: lettermenger

Dorstig naar leven.

Dorstig naar leven

aardegeritsel

zwart samenhangsel

mineraaldrager.

Schamper bestampte

modderondergrond met

hakken en klompen van

edelmetaaldragers.

Menslief uit water

en nog wat aarde

en een vlammetje

dat leven heet.

Monter modderpoppetje

in parmantige pas tot

Moeder's moddervoet

jou eender betreedt.

pepé: lettermenger.

Stippel en cirkel.

Stippel het uit

over het papier tot

over de tafel,

volg de stift

al stuiterend je

huis uit, houd je

aandacht op de punt

zo lang als je kunt

tot die op iets botst

stift in je hand tot

stilstand komt,

hoewel die wellicht

doorstuitert op deze

plek, trek hier een

cirkel waar je

in zit rust

punt uit.

pepé: lettermenger.

Onkruid!

Weegbree en

fluitekruid,

dat onkruid,

die modderschuit,

dat uitschot schiet

op uit het niets

in ons pasgeharkte

perk, al dat werk

om de orde

en dan dat!

Gelukkig

hebben we

de tuinman.

pepé: lettermenger.

Flegmaaltijd.

Draai me niet door als gehakt,

vecht niet tegen mijn zwakte,

wring me niet uit met je kracht,

maar verslind me,

net als een tijger zou doen,

voer voor 't inwendige beest.

Rust wat uit, verteer en teer

op mijn lichaam.

In scha'luwte lig ik stil

als jouw redding in de nood,

zelf wel dood,

maar da's een futiel verschil:

alles komt en verwordt tot stof,

dus ach, ik bof.

pepé: lettermenger.

Nijmegen, Sonnet 21 juli 2011.

Nijmegen, stad van en naar mijn hart

met een uitkijkkonijn als Valkhofwacht

tot haar Don Jon zijn rentree maakt,

stad waar nood wet niet breekt maar kraakt!

Vaar wel, Waalhalla en draai door op Drift.

Jij weet: Cultuur is een gave, geen gift.

De Graaf van de stad preekt van democratie

en de stad houdt stand in een demon-natie.

Het Plein "44, Waalsprong, Waalval,

parkeergagages -rages, 't kost een aantal

ambtenaren, bomen en subsidiebanen.

Nijmegen, wier Waal nog weg weet met wanen,

dappere Sévèke die vredig onder haar akker rust,

maar wie toch wordt de Prins die haar schone slaapster wakkerkust?

pepé: lettermenger.

Dus ga uw gang

Een opsomming van wat ik allemaal zou zijn in deze

zou iets teveel zijn neer te pennen en beschrijft

misschien mijn buitenzijde, gezien door hen die

om mij heen zijn en is niet per se per definitie

onjuist, zij het dat het allerminst

definieert wat er binnenin gebeurt.

Daar niemand mij nog heeft kunnen bewijzen

dat jullie zijn hoe jullie je voordoen en

vooraleerst of jullie überhaupt zouden

bestaan als ik besluit ermee op te houden,

dunkt het mij de wijste wijze van leven

het te laten bij mijn eigen overwegen.

Dat kun je zien als een egoïstische overtuiging -

en is ook, vooruit dan, één voorbeeld uit de opsomming

dat mij menig maal voor de voeten is geworpen -

en zou het ook zijn als ik dacht dat dat enkel en

alleen voor mij zou gelden, maar wie bedenkt

wie en waar komt ons wereldbeeld vandaan?

'k Weet zelf maar amper wat binnen in mij gebeurt,

vind het dan ook behoorlijk hoogmoedig

een hard en vaststaand oordeel over iets

of iemand als de waarheid te poneren,

laat staan die lustig rond te oreren

en ja, ook dat is vast compleet te weerleggen.

pepé: lettermenger.

Eerst was er de geest.

Eerst was er de geest

die verscheen als een gedachte,

bijna een passant.

Gelukkig gleed er juist

een manestraal precies

over diens gelaat,

zodat onze blikken kruisten.

Soms is dat voldoende,

soms ook een begin,

de lichte lettermengerplicht

die uitmondt in verhalen,

zangpartijen en betogen.

Deze tere geest

vroeg zuivere essentie

en werd dus een gedicht.

pepé: lettermenger.

De vrede vinden.

De vrede vinden

in dat de ander

het altijd anders

ziet dan jij.

Het wordt vanzelf

al ietsje anders

wanneer je denkt

Jij bent mij

en ik ben jou,

hou onderwijl nou

niet onderuitgezakt

oogcontact.

Die oefeningen:

bij het voetgangerslicht

dat rood wordt niet rennen;

ogen dicht,

alleen ademen,

je kruin verbonden

met de wolken,

overeind,

waar je ook kijkt lijkt

alles onder water

en al is die bel d'r,

nooit zo helder!

pepé: lettermenger.

Gemeen goed.

Voor die onverwoordbare vonk

die uit jou via je vrouw in mij

ontsprong, hoe jij dit wonder

en hoe ik het weer bezong,

dat

dat

vocht jij ooit jezelf onder jouw

ouderlijk trompetterverbod

uit als een Jaguar met

voor gezang al gitaar

dat

gemeen

hoe 't wonderlijkste dat een man

in zijn mannenleven maken kan

hem allerminst bevalt,

wie speelt er waarom vals

dat
gemeen
goed.

pepé: lettermenger.