Hier, op dit papier,
lees je het verhaal van de mensenzoon Dos,
die zong met de merel en die joeg met de vos.
Tot jouw plezier.
Toen het bos haar takken zacht om Dos’ had heengeslagen,
zei het: “Dos, hier in ons heb jij jouw kuilen gegraven.
Een kuil om iets te vangen en een kuil om in te slapen.
Maar vandaag, Dos, vandaag zul je ons gaan verlaten.”
Dos verwerd als tot een door de wind belaagde twijg van riet
die in de dreiging het bezwijken van zijn eigen zijn voorziet.
Maar het bos leerde hem dat soms voelen ook weten kan
en er luisterend naar handelen bleek menigmaal beter dan.
Dus wentelde Dos zich uit de takkenomarming,
zei de merel tot weerziens en gegroet tot de vos
en zette wat later zijn eerste stap uit het bos,
zeggend: “Dit - wordt een warme herinnering.”
Zo kwam Dos aan in een stad van soortgenoten
en ook daar werd gezongen en ook daar werd geschoten.
Het bos was hier vervormd door de mensenhanden
tot hun huizen en hun paden, omarmd door hun wanden.
Wat wil je; waar waart de geest van het weten
dat beweert het al al te weten, wordt bezeten
gesmeten en gereten’t beweerde bezit tot gerief,
maar tot grief van het niet-wetend weten.
“Zie hoe in bomen de merels lied’ren gingen zingen
toen vos en mens elkaar daaronder ondertussen vingen!”
Het was niet daarom toch.
Het was hun ademtocht,
lucht die wegen zocht
en die kennelijk begingen.
Wat gebeurde gebeurt in beleefde èn verzonnen verhalen;
Was Dos’ niet-weten dan bezonnen geweest op verdwalen?
Hadden merel en vos en het bos dat toen ook niet geweten?
Had hij zich met hen verdwaald niet nog veilig geweten?
Vergeten
te weten
te weten
niet te weten,
want Dos en het bos zijn een simpel verhaal
en met dit boek in jouw blik is het bos wat meer kaal.
Hoe wonderlijk: zonder het hout van die bomen
was Dos dus nooit in jouw armen gekomen.
pepé: lettermenger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten